آمار نگران‌کننده افزایش ۱۳.۷ درصدی طلاق در کردستان طی ۹ ماهه نخست سال ۱۴۰۳، چالشی است که دیگر نمی‌توان از کنار آن بی‌تفاوت عبور کرد. این بحران اجتماعی، از ساختارهای معیوب مدیریتی تا رفتارهای غلط فردی و فرهنگی، جامعه را با چالش‌های جدی مواجه کرده است.

طلاق در کردستان به معضلی عمیق و پیچیده تبدیل شده است. این بحران تنها به شکستن یک پیمان میان دو نفر محدود نمی‌شود؛ بلکه آثار مخرب آن لایه‌های مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی را درگیر می‌کند. وقتی میانگین سن طلاق برای مردان به ۳۸ سال و برای زنان به ۳۴ سال می‌رسد، باید پرسید چرا زندگی‌هایی که با امید و عشق آغاز می‌شوند، پیش از آنکه به میانسالی برسند، پایان می‌پذیرند؟ مسئولان چه کرده‌اند؟ خانواده‌ها چه نقشی دارند؟ و زوج‌ها چگونه در این بحران سهم دارند؟

غیبت سیاست‌گذاری مؤثر؛ چرا مسئولان سکوت کرده‌اند؟

مسئولان باید پاسخگو باشند. چرا برنامه‌های حمایتی از خانواده‌ها ضعیف است؟ چرا مراکز مشاوره در دسترس همه نیست؟ مشاوره پیش از ازدواج هنوز در بسیاری از مناطق جدی گرفته نمی‌شود و این نشان‌دهنده کم‌کاری دولت در ترویج آموزش‌های لازم برای شروع یک زندگی مشترک است. از سوی دیگر، تورم و بیکاری فزاینده نیز شبیه سنگینی است که بر شانه خانواده‌ها فشار می‌آورد. نمی‌توان انتظار داشت خانواده‌ها بدون حمایت اقتصادی بتوانند در برابر این فشارها دوام بیاورند.

خانواده‌ها نیز باید مسئولیت خود را در این بحران بپذیرند. رفتارهای تحمیلی، سنت‌های دست‌وپاگیر و نبود فضای گفت‌وگو میان والدین و فرزندان، زمینه‌ساز بسیاری از مشکلات است. در همین حال، جامعه نیز نقش خود را در بازتولید فرهنگ فردگرایی و بی‌تفاوتی نسبت به ارزش‌های خانوادگی ایفا می‌کند. شبکه‌های اجتماعی، به جای آنکه فرصتی برای نزدیکی افراد باشند، در برخی موارد تبدیل به ابزاری برای بی‌اعتمادی و خیانت شده‌اند.

ازدواج تنها مراسمی پر زرق و برق یا تصمیمی احساسی نیست. این یک انتخاب عمیق و مسئولیت‌پذیرانه است که نیازمند صبر، مهارت و درک متقابل است. زوج‌هایی که بدون آمادگی عاطفی و ذهنی وارد زندگی مشترک می‌شوند، خود را در مسیر پرتلاطم اختلاف‌ها و نارضایتی‌ها قرار می‌دهند. در کنار آموزش‌های اجتماعی و فرهنگی، هر فرد باید مسئولیت شخصی خود را در قبال زندگی مشترکش بپذیرد.

راهکاری برای عبور از بحران

حالا که زنگ خطر به صدا درآمده است، چه باید کرد؟ دولت باید در قدم اول زیرساخت‌های مشاوره و آموزش را تقویت کند. مراکز مشاوره باید به‌صورت رایگان در اختیار خانواده‌ها و زوج‌ها قرار گیرند. آموزش مهارت‌های زندگی باید از مدارس آغاز شود، تا نسل آینده با مفاهیم تعهد، صبر و همدلی آشنا شوند. علاوه بر این، نیاز به سیاست‌گذاری‌های حمایتی برای کاهش فشارهای اقتصادی بر خانواده‌ها به‌شدت احساس می‌شود.

از سوی دیگر، خانواده‌ها باید خود را بازبینی کنند. رفتارهای تحمیلی و سنت‌های دست‌وپاگیر، نه‌تنها به استحکام خانواده کمک نمی‌کنند، بلکه به جدایی‌ها دامن می‌زنند. اگر والدین به‌جای تحمیل نظرات خود، با فرزندانشان همدلی کنند و مهارت‌های زندگی را به آن‌ها بیاموزند، بسیاری از مشکلات قابل پیشگیری خواهند بود.

برای آینده‌ای پایدار، همه مسئولیم

این بحران نیازمند اراده‌ای جمعی است. دولت، خانواده‌ها، جامعه و زوج‌ها، همه باید برای نجات خانواده‌ها از فروپاشی تلاش کنند. طلاق یک نشانه است، نشانه‌ای از عمیق‌تر شدن شکاف‌هایی که سال‌هاست جامعه ما را تهدید می‌کند. امروز باید دست در دست هم دهیم تا این شکاف‌ها را ترمیم کنیم، پیش از آنکه خیلی دیر شود.

یادداشت / هیوا محمدپور

شما هم نظر خود را در مورد این مطلب در قسمت نظرات بنویسد بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد