روستای قزل‌تپه، در دورترین نقطه‌ی کردستان جایی‌ست که جاده‌ها تمام می‌شوند و کم‌توجهی‌ها آغاز، مردمانش سال‌هاست با کم‌آبی، نبود آسفالت، نداشتن خانه بهداشت و حتی نانوایی سر می‌کنند، اما هنوز ایستاده‌اند بی‌صدا و بی‌ادعا در انتهای نقشه و ابتدای رنج

قزل تپه

به گزارش بارانی نیوز، بعضی از گزارش‌ها از دل سفر و قدم‌زدن در کوچه‌پس‌کوچه‌های یک روستا شکل می‌گیرند و بعضی دیگر از صدای نگران یک دلِ دلتنگ که کیلومترها دورتر اما هنوز در تپش روزمره‌ی زادگاهش زندگی می‌کند،
ماجرای این گزارش نیز از دل همین صدا آغاز شد، صدای یکی از فرزندان روستای قزل‌تپه از توابع شهرستان بیجار که سال‌هاست در پایتخت زندگی می‌کند اما دلش هنوز در خاک گرم همان روستای دور افتاده جا مانده است صدایی که با دغدغه‌ای صادقانه و قلبی عاشق روایت رنج‌های خاموش مردم روستایش را به گوش ما رساند.

قزل‌تپه، روستایی در دل بیجارِ پهناور بام ایران سرزمینی که مردمانش با لهجه‌ی شیرین آذری و قلبی سرشار از صفا و وفاداری در قلب مردمان کرد که در همه‌ی صحنه‌های انقلاب و دفاع حضوری پررنگ داشته‌اند، اما این حضور و فداکاری همیشه با سهمی شایسته از خدمات و عدالت همراه نبوده است.
این روستا همان‌گونه که نامش در نقشه هست در زبان مسئولان کمتر تکرار شده و همین سکوت زمینه‌ساز این گزارش شد.

وقتی پیگیری‌ها و تماس‌های این هم‌ولایتی دلسوز به دفتر بارانی نیوز در سنندج رسید منِ خبرنگار بر اساس مسئولیت حرفه‌ای‌ام این موضوع را جدی گرفتم، تصمیم گرفتم تا روایت قزل‌تپه را از حاشیه به متن بیاورم، هرچند شرایط دشوار مسیر و محدودیت‌های زمانی مانع از حضور میدانی‌ام در روستا شد و نتوانستم از نزدیک در کنار مردم مهمان‌نواز و خون‌گرم این خطه باشم تا شاید مرهمی باشم بر گلایه‌ها و دلتنگی‌هایشان اما پیگیری را متوقف نکردم.

تماس‌ها آغاز شد، با اهالی، دهیار، اعضای شورای روستا و مسئولان مرتبط سخن‌ها شنیده شد، دردها گفته شد و قلم به حرکت درآمد، این گزارش حاصل همان پیگیری‌هاست
تلاشی برای بازتاب صدایی که سال‌ها زیر غبار فراموشی مانده و امید دارد شاید این بار مسئولان بشنوند، ببینند و قدمی بردارند.

این گزارش را با دلی پر از احترام به مردمانی می‌نویسم که با کمترین امکانات بیشترین نجابت را دارند و هنوز به عدالت امید بسته‌اند، قزل‌تپه را باید دید؛ نه فقط روی نقشه بلکه در نگاه مردمش در ترک دیوارهای خانه‌های خاکی‌اش و در آرزوی ساده‌ای چون آسفالت ۲۰ کیلومتر جاده‌ای که سال‌هاست وعده‌اش مانده اما عملی نشده است.

قزل‌تپه؛ روستایی در حصار فراموشی، در انتظار فریادی که شنیده شود

پیگیری گزارش از روستای قزل‌تپه را با شماره‌هایی آغاز کردم که توسط یکی از دلسوزان منطقه در اختیارم گذاشته شد، تماس گرفتم خودم را معرفی کردم گفتم از یک رسانه‌ای مردمی آمده‌ام صدای فراموش‌شده‌ی این روستا باشم،
تعجب کردند با تردید جواب دادند سال‌ها بود کسی صدای‌شان را نشنیده بود، وقتی گفتم هرچه دل‌تنگ‌تان می‌خواهد بگویید، بغضی در صدای‌شان شکست.

علی یادگاری یکی از اهالی قدیمی روستا با صدایی خسته اما پر از امید گفت: قزل‌تپه یه روستای دور افتاده در بخش کرانی بیجار است، فقط ۳۰ کیلومتر با شهر فاصله داریم ولی این مسیر کوتاه به‌خاطر جاده‌ی خاکی و نابسامانش واسه ما شده یک درد بی‌پایان، وقتی باران و برف میادراه بسته می‌شود زمستان اصلاً نمی توانیم رفت‌وآمد کنیم.

هیچ‌کس نمی‌داند اینجا هنوز خیلی چیزهارا نداریم نه خانه‌ی بهداشت، نه فضای بازی برای بچه‌ها، نه حتی یه نونوایی ساده باور می‌کنید برای یک نان باید ۳۰ کیلومتر تا شهر را طی کنیم.
روستا یه زمانی ۱۵۰ خانوار داشت الان شده حدود ۵۰ خانوار، همه کوچ کردند جوونا طاقت نیاوردند رفتند دنبال زندگی خپدشان در حاشیه شهرها ولی پدر و مادرا ماندن با امید، با بغض.

محمد شریف، یکی دیگر از ساکنان روستا در ادامه صحبت‌های دردآلودش چنین گفت: شاید ما فقط یه نقطه‌ی کوچک در نقشه باشیم ولی ما هم حق زندگی داریم،
اکنون طرح هادی در روستا اجرا نشده، کوچه‌ها خاکی و پر از چاله‌ست وقتی بارون میاد گِل تا زانو میاد بالا بچه‌هایمان جایی برای بازی ندارند
آب شرب رو روزی فقط دو ساعت داریم، همون هم با افت فشار، قطعی‌ها که دیگه عادی شده است هیچ مراتعی هم برامون نمانده چرا؟ چون یک عده سودجو اراضی اطراف رو تصرف کردن، پوشش گیاهی از بین رفته و دام‌ها بی‌جان مانده اند.

ما واقعاً مستاصل شدیم، فقط می‌خواهم یکی صدای ما رو بشنود همین.

در میان صحبت‌ها، تماس به یک مادر از اهالی قزل‌تپه وصل شد صدایش لرزان اما کلماتش محکم بود، می‌گفت: یک عمر در این روستا زندگی کردیم، بچه‌هام یکی‌یکی به شهر رفتند چون در روستا حتی یه مرکز درمانی نداریم اگر یکی مریض شود تا به شهر برسانیم شاید کار از کار گذشته باشد
یه بار خودم من نیز با فشار بالا مانده بودم که با این شرایط جاده چه طوری خودمم را به شهر برسانم آمبولانس نداریم، خانه بهداشت نداری، این انصافه؟ ما جزو این کشور نیستیم؟ مگه ما دل نداریم؟

آن‌چه از این تماس‌ها به‌دست آمد، فقط آمار نبود درد بود، بی‌کسی بود، دلتنگی برای حداقل‌ها.
روستای قزل‌تپه فقط یک اسم در بخش کرانی بیجار نیست، نماد ده‌ها روستای مظلوم است که از نگاه سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان توسعه جا مانده‌اند.

آن‌ها نان ندارند، آب ندارند، جاده ندارند، بهداشت ندارند…
اما هنوز امید دارند که کسی بنویسد، کسی ببیند، کسی فریادشان را بشنود.
قزل‌تپه روستایی در مرز فراموشی ،جاده‌ای که نیم قرن خاک خورده است

در نخستین گام از پیگیری مشکلات روستای قزل‌تپه از توابع بخش کرانی شهرستان بیجار به عنوان خبرنگار فارس با غلام‌رضا غلامی عضو شورای این روستا تماس گرفتیم تا از زبان وی ابعاد محرومیت و چالش‌های جدی این منطقه را جویا شویم

غلامی در این گفت‌وگو با گلایه از کم‌توجهی مکرر مسئولان به روستای قزل‌تپه گفت: در این روستا هیچ کاری به‌طور کامل انجام نشده است، هر اقدامی نیز نیمه‌کاره رها و هیچ نتیجه‌ای نداشته است، وضعیت جاده‌ی روستا به‌قدری بحرانی است که در طول ۵۰ سال گذشته حتی یک‌بار هم شن‌ریزی نشده، با کوچک‌ترین بارش برف یا باران مسیر به‌کلی بسته می‌شود و هیچ وسیله‌ای امکان عبور ندارد.

وی افزود: مسیر روستا تا شهر حسن‌آباد یاسوکند فقط ۱۶ کیلومتر است اما همین مسیر کوتاه به دلیل نبود زیرسازی مناسب همیشه برای اهالی دردسرساز بوده است، در زمستان اگر بارش سنگین باشد و راه بسته شود مردم حتی چند روز بدون نان می‌مانند چون روستا هیچ نانوایی هم ندارد.

عضو شورای روستای قزل‌تپه ادامه داد: آب شرب یکی از مشکلات اصلی مردم است، فقط یک ساعت در روز آب باز می‌شود و مردم با دبه و تانکر ظرف‌ها و‌منبع شان را پر می‌کنند سپس شیر آب بسته تا برای روز بعد ذخیره بماند هیچ زیرساخت اصولی برای تأمین آب پایدار وجود ندارد.

وی درباره وضعیت آموزشی روستا نیز گفت: مدرسه در مقطع ابتدایی داریم اما دانش‌آموزان برای ادامه تحصیل در مقاطع راهنمایی و دبیرستان باید به مدرسه‌ی شبانه‌روزی در یاسوکند بروند، این یعنی تردد روزانه از همین جاده‌ی پرخطر اکثر بچه‌ها، مخصوصاً دختران، در همین مقطع راهنمایی ترک تحصیل می‌کنند چون خانواده‌ها نگران رفت‌وآمدشان هستند.
غلامی با اشاره به جمعیت روستا گفت: قزل‌تپه اکنون حدود ۵۰ خانوار و ۲۲۰ نفر جمعیت دارد، بارها و بارها مشکلات روستا را به فرمانداری، بخشداری و حتی نمایندگان مجلس شورای اسلامی گزارش داده‌ایم اما هیچ واکنشی ندیده‌ایم،روستای ما آخرین نقطه‌ی استان کردستان است و در مرز با استان زنجان قرار دارد همین موضوع باعث شده که همیشه در حاشیه بمانیم؛ انگار هیچ‌کس ما را به رسمیت نمی‌شناسد.

وی در پایان گفت: حتی ساده‌ترین کار مثل شن‌ریزی جاده انجام نشده است ما مردم قزل‌تپه صدایی نداریم، صدای ما را به گوش استاندار کردستان و مسئولان ارشد برسانید دیگر از وعده‌ها خسته‌ایم ما فقط اندکی توجه می‌خواهیم، نه بیشتر.

دختر دهیاری که دلش هنوز برای روستا می‌تپد؛ روایت آرزو نوروزی از قزلتپه فراموش‌شده

بعد از شنیدن حرف‌های پر از درد و بی‌پناهی عضو شورای روستای قزلتپه تصمیم گرفتم به سراغ دهیار روستا بروم، پرس‌وجو کردم و فهمیدم که دهیار این روستا خانم جوانی است به نام آرزو نوروزی، دختری فعال و پیگیر که چندی‌ست به‌تازگی ازدواج کرده و ساکن روستای دیگری شده است، در تماس اول با تردید جواب داد واظهار کرد: شما را نمی‌شناسم اعتماد لازم است برای گفت‌وگو لحنش سنجیده، محکم و عاقلانه بود، پیداست که تجربه‌ی سال‌ها کار در میان مشکلات روستا وی را محتاط اما مصمم بار آورده است، در تماس دوم وقتی گفتم از وضعیت عمرانی قزلتپه آمده‌ام بنویسم دیگر سکوت نکرد.

آرزو نوروزی گفت: طرح هادی روستا در ورودی اجرا شده بخشی از مسیر جدول‌گذاری و با اختصاص بودجه‌ای به دهیاری مصالح و جدول خریداری و آسفالت داخل روستا هم به بنیاد مسکن مربوط می‌شود،آنها هر سال بر اساس جمعیت و اولویت‌بندی تنها چند روستا را پوشش می‌دهند هنوز به قزلتپه نرسیده‌ اند.

وی با اشاره به چالش‌های جدی زیرساختی گفت: زیرسازی کوچه‌ها نیاز به عقب‌نشینی خانه‌های فرسوده دارد اما اهالی هنوز همکاری لازم را ندارند آسفالت مسیر اصلی هم اصلاً در حیطه‌ی وظایف ما نیست این مسئولیت بر عهده اداره راه و شهرسازی است اما چون قزلتپه در انتهایی‌ترین نقطه کردستان قرار دارد و هیچ روستای دیگری با این مسیر متصل نیست در اولویت قرار نگرفته‌ایم.

دهیار قزلتپه از وضعیت نگران‌کننده آب شرب گفت: فعلاً فقط روزی دو ساعت آب داریم آن هم باید با دبه و تانکر ذخیره کنیم امیدواریم با پروژه حفر چاه جدید در روستای مجاور تا دو ماه آینده برای سه روستا این مشکل رفع شود.

درباره وضعیت تحصیل دانش‌آموزان گفت: مدرسه تا کلاس ششم داریم برای ادامه تحصیل باید به یاسوکند در ۱۹ کیلومتری روستا بروند، بسیاری از خانواده‌ها نگران دختران‌شان هستند و خیلی‌ها اجازه ادامه تحصیل نمی‌دهند.

پرسیدم خانه بهداشت دارید؟ گفت: نه. جمعیت روستا برای داشتن خانه بهداشت به حدنصاب رسیده اما فعال نیست، اهالی باید ۱۴ کیلومتر تا روستای چال‌آب بروند برای کوچک‌ترین درمان و‌موضوعات بهداشت، نانوایی هم نداریم اگر برف بیاید یا جاده بسته شود مردم چند روز بدون نان می‌مانند.

با تمام این‌ها این دهیار جوان هنوز با انگیزه است و می‌گوید: کار دهیاری پاره‌وقت است اما حتی وقتی در روستا نیستم کارها را دورکاری پیگیری می‌کنم بارها نامه و مکاتبه کرده‌ایم درخواست فرستاده‌ایم ولی هنوز هم در اولویت نیستیم، قزلتپه آخرین خانه‌ی کردستان است و انگار آخرین نقطه‌ی دیده شدن

دلگرمی از جنس پاسخگویی؛ وقتی مسئول آب و فاضلاب بیجار امید را به قزلتپه بازگرداند

نخستین گامی که برای پیگیری مشکلات روستای قزلتپه برداشتم تماس با مدیر امور آب و فاضلاب شهرستان بیجار بود، برخلاف بسیاری از تجربه‌های سرد و بی‌پاسخ این‌بار با صدایی گرم، خوش‌برخورد و پاسخگویی شفاف روبه‌رو شدیم آن‌چنان با حوصله و علاقه شرح داد و پیگیری کرد که گویی نه یک مسئول اداری بلکه خدمتگزاری واقعی برای مردم است، در همان دقایق ابتدایی مکالمه احساس کردیم دل‌گرم شده‌ایم، اینکه هنوز هم هستند کسانی که صدای روستاهای دورافتاده را می‌شنوند.

خوشبختانه موضوع آب شرب روستا نیز در مسیر حل‌وفصل قرار گرفته است.

اصفهانی رئیس آب و فاضلاب، بیجار با وسعتی معادل یک‌پنجم استان کردستان یکی از مناطق کم‌آب استان است و حدود ۷۰ درصد روستاهای آن با مشکل کم‌آبی مواجه‌اند.

وی افزود: روستاهای قزل‌تپه، سلطان‌آباد و قیطاس در منطقه شرقی بیجار از یک چاه در اراضی روستای چالاب آب دریافت می‌کنند در سال‌های اخیر با تلاش مجموعه آبفای استان آب‌رسانی به بیش از ۳۳ روستا انجام شده و بخشی از بحران مدیریت شده است.

مدیر امور آب و‌فاضلاب شهرستان بیجار بیان کرد: برای تأمین پایدار آب این سه روستا، پروژه حفر چاه که در سال گذشته به دلیل اتمام بودجه ناتمام مانده بود، اخیراً با منابع داخلی، مشارکت خیرین و دهیاری‌ها از سر گرفته شده و به زودی به بهره‌برداری می‌رسد، این چاه ظرفیت تأمین ۷ لیتر آب در ثانیه را دارد که پاسخگوی نیاز سه روستاست.

اصفهانی از خبرنگاران دعوت کرد برای مشاهده اقدامات انجام‌شده در حوزه آب‌رسانی به منطقه سفر کنند و نقش رسانه‌ها را در انعکاس خدمات و دستاوردهای انقلاب بسیار مؤثر دانست.

نیاز به هم‌افزایی کردستان و زنجان برای آسفالت مسیر قزل‌تپه

دوستی، رئیس راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای استان کردستان درباره وضعیت جاده روستای قزل‌تپه اعلام کرد که مسیر فعلی تا روستا شن‌ریزی شده اما آسفالت کامل آن نیازمند تأمین اعتبار از طریق کمیته برنامه‌ریزی شهرستان است.

وی افزود: ۲۳.۵ کیلومتر مسیر قزل‌تپه تا یاسوکند در دست اقدام است و یک کیلومتر از آن در زمستان مشکل‌ساز می‌شود که برنامه‌ریزی برای اصلاح آن انجام شده است.

به دلیل قرار گرفتن بخشی از مسیر در حوزه استان زنجان، اجرای آسفالت نیازمند همکاری مشترک دو استان است و صرفاً در توان راهداری نیست.

۵۵۰ روستای کردستان در انتظار اعتبار برای اجرای طرح هادی

پژمان کریمی، معاون توسعه و عمران روستایی بنیاد مسکن استان کردستان نیز در ادامه پیگیری این گزارش اعلام کرد که اجرای طرح هادی در ۵۵۰ روستای استان به دلیل نبود تأمین اعتبار از سوی فرمانداری‌ها متوقف مانده است.

وی گفت: اولویت‌بندی اجرای طرح‌ها با فرمانداری‌هاست و روستاهایی با جمعیت بیشتر در اولویت قرار دارند، بنیاد مسکن نقش اجرایی دارد و منابع داخلی برای آغاز پروژه‌ها ندارد بنابراین برای شروع عملیات در روستایی مانند قزل‌تپه، نیاز به تخصیص بودجه از سوی فرمانداری بیجار است.

به گفته وی روند تخصیص اعتبارات بسیار کند پیش می‌رود و امید است تأمین منابع حداقلی برای این روستاها در دستور کار قرار گیرد

قزل‌تپه فقط یک نقطه نیست، نماد صدها روستاست که در انتهای گزارش‌ها آن‌قدر دور هستند که شنیده نمی‌شوند اما وقتی پای گفت‌وگو با مردم و مسئولان به میان می‌آید روشن می‌شود که تا دل‌ها بتپد و نگاه‌ها گرم باشد و‌ هنوز می‌توان کاری کرد.
فرماندار بیجار: جاده‌های خاکی شهرستان فقط با اعتبارات ملی و جهشی قابل آسفالت هستند

فرماندار شهرستان بیجار با تشریح وضعیت اعتبارات عمرانی از محدودیت‌های جدی در اجرای پروژه‌های جدید راه‌سازی در این شهرستان خبر داد و گفت: تا زمانی که پروژه‌های نیمه‌تمام به پایان نرسیده‌اند امکان تعریف پروژه‌های جدید از محل اعتبارات دولتی وجود ندارد مگر آن‌که روستاها از مسیر ماده ۲۳ عبور کرده و در ردیف اعتباری قرار گیرند.

وی با اشاره به حجم بالای مطالبات پیمانکاران و محدودیت منابع افزود: برای آسفالت هر کیلومتر راه روستایی حدود ۱۲ تا ۱۳ میلیارد تومان اعتبار نیاز است این در حالی‌ست که کل اعتبار سال جاری شهرستان بیجار حدود ۲۹۵ میلیارد تومان است که آن‌هم عمدتاً صرف نگهداری راه‌ها می‌شود، نه ساخت.

فرماندار تأکید کرد: ضریب نفوذ آسفالت در بیجار تنها ۵۷ درصد است در حالی که نرم استانی ۷۳ درصد و نرم کشوری ۸۴ درصد است. این عقب‌ماندگی به دلیل وسعت زیاد شهرستان و فاصله بالای برخی روستاها تا مرکز شهرستان است. برای ۴۷۰ کیلومتر راه خاکی در بیجار، حداقل چهار هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم.

وی با اشاره به ضرورت بازنگری در شاخص‌های تخصیص بودجه خواستار توجه ویژه دولت و تخصیص اعتبارات جهشی برای جبران عقب‌ماندگی‌های زیرساختی در حوزه راه‌های روستایی شد و گفت: در حال حاضر اولویت ما روستاهایی با جمعیت بالاتر و مسیرهای کوتاه‌تر است تا بتوان با کمترین هزینه، بیشترین خدمت را ارائه داد.

فرماندار بیجار در پایان با اشاره به محدودیت‌های زمانی و گستردگی حوزه کاری، از برنامه‌ریزی برای بازدید میدانی از تمامی روستاها در ماه‌های آینده خبر داد.

شما هم نظر خود را در مورد این مطلب در قسمت نظرات بنویسد بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد