گاهی یک اقدام زود هنگام، اوضاع رابه هم می ریزد و گاهی یک تصمیم دیر هنگام

شتاب زدگی در ادغام وزارت خانه ها و نهادها، شتاب زدگی در افتتاح پروژه های ناتمام، شتاب زدگی درعزل ونصب ها، شتاب زدگی در قضاوت ورد وقبول برنامه هاوپیشنهادها،  شتاب زدگی در تایید گزارش ها و تصدیق کلام دروغ گویان و شتاب زدگی در چیدن میوه ها و محصولات کشاورزی، لذا چنین  تفکرهایی توام  با شتاب زدگی می تواند زیان های غیر قابل جبرانی به کشور و اقشار مختلف جامعه وارد سازد.

شتاب زدگی گاهی در کارهای شخصی است و گاهی در امور اجتماعی که به سرنوشت دیگران ارتباط دارد. در این گونه امور، حق شخصی نیست؛ بلکه پاسداری از حقوق جامعه، وظیفه ای است که گاهی باید با سرعت و شتاب انجام شود و گاهی در حکم میوه های کال و نارس است.

شتاب زدگی در قانون گذاری، موجب لغزش اندیشه است و قوانین ناقص و نادرست و متضادی پدید می آورد و در اقدامات اجتماعی و فردی، شتاب زدگی، عامل پشیمانی و حتی موجب خستگی بیش از اندازه می شود.

با این پیش فرض ها”  چه در تصمیم های فردی برای خویش و چه در تصمیم ها و اقدام های اجتماعی برای مردم، یکی از معیارهای حکمت و مصلحت «به جا» بدون تصمیم واقدام است. گاهی یک اقدام زود هنگام، اوضاع رابه هم می ریزد و گاهی یک تصمیم دیر هنگام، مفاسد بسیاری را به بار می آورد یا منافع بسیاری را از بین می برد. با این نگاه، مدیریت زمان و اغتنام فرصت، وظیفه همه، به ویژه وظیفه مدیران است. آنان باید جایگاه تعجیل و تاخیر را به خوبی بشناسند و هر کاری را با رعایت پیش نیازها و در زمان ومکان مناسب، انجام دهند.

شما هم نظر خود را در مورد این مطلب در قسمت نظرات بنویسد بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد