- بارانی خبر
- خبرنگار: هیوا محمدپور
- گروه خبری : تحلیلی
- تاریخ انتشار : 14 آبان 1394, 16:16:56
مهاجرت جوانان کردستانی به کلان شهرها با طعم سرایداری
تقریبا عرف است که زنگ پایان هر ساختمانی را به سریداری اختصاص می دهند اگر اکثریت این زنگ ها رو بزنی از مهاجرین کردستانی هستند که مهاجرت اجباری نمودند و اکثرا هم ساکنین روستاها می باشند که تازه ازدواج نمودند چون ترجیحا سریدار باید بدون فرزند یا تک فرزند باشند.
بارانی خبر – شهر تهران به عنوان بزرگترین و پرجمعیت ترین شهرهای ایران است که بیشترین جمعیت آپارتمان نشین را دارد.
یکی از امورات و واحدهای مورد نیاز در هر آپارتمانی سرایدار است که به دلیل حجم کاری و میزان کار در ساختمان ساکنین اکثرا ترجیح می دهند سرایدار استخدام کنند و سرایدار هم نگهبان هم نطافت مشاع اپارتمان را به عهده داشته و همچنین جمع اوری زباله ها پیگیری شارژ و یه هماهنگ کننده در ساختمان است.
تقریبا عرف است که زنگ پایان هر ساختمانی را به سریداری اختصاص می دهند اگر اکثریت این زنگ ها رو بزنی از مهاجرین کردستانی هستند که مهاجرت اجباری نمودند و اکثرا هم ساکنین روستاها می باشند که تازه ازدواج نمودند چون ترجیحا سریدار باید بدون فرزند یا تک فرزند باشند.
حال به آسیب شناسی این نوع مهاجرت که مشکلات زیادی را به همراه خود دارد می پردازیم از مهمترین آن فرزندان دانش آموز این خانوارهاست که اکثرا در مناطق مرفه هستند و اجباراً باید فرزندان واحد سرایداری هم به مدراس آنها جهت درس خواندن مراجعه نمایند و فرزندان سرایداران واقعا مورد تمسخر و مورد انتقاد و خنده این بچه های کوچک قرار می گیرند و اکثریت این دانش اموزان از تحصیل باز می مانند و یا سرخورده و افسرده می شوند به خاطر لباسشون و وسایل همراه و خرید خوراکی ها که مطمنا خود را مقایسه می نمایند و این روش انها را دچار نوعی اضطراب می نماید.
موضوع بعدی نحوه زندگی خانوار در سی متر منزل بدون نور و محیطی پرکاملا غیر استاندارد که اکثرا منازل یا انباری بوده یا اتاق موتور خانه را تبدیل به سرایداری می کنند و مطنا فردی که در یک روستا با آب وهوا و روش زندگی خاص خود وارد این محیط می شود اثرات روحی روانی نابجای بر آنها می گذارد
موضوع دیگر، عدم پوشش این شغل توسط ادراه کار و عدم بیمه و حمایت از انها می باشد که اکثرا بعد از اخراج مشکلاتی را پیش رو دارند .
باید بدانیم وقتی این افراد که کسانی جوانی هستند عمر خود را فدا کرده و هیچ تخصصی را فرا نمی گیرند و بعد از اینکه توانستند چندر غازی را پیدا نمایند دوباره به شهر خود راهی می شوند و مشکلات بعدی را دوباره خودتان حدس بزنید.
متاسفانه وقتی این خانوارها با این سبک زندگی عادت نموده و دوباره به محل زادگاه خود مراجعه می کنند به دلیل تغییر ناگهانی زندگی مشکلات عدیده ای موجب ترد شدن آنها از جامعه می شود و دیده شده ناهنجاری های زیادی را همراه خود سوغات آورده اند.
باتوجه به پراکنده گی این شغل متاسفانه آمار درستی در دسترس نیست ولی نیاز است مسولین مخصوصا نمایندگان مجلس که فاصله زندگی این جوانان مهاجر با محیط کارشون زیاد نیست همت کنند قوانینی را پیشنهاد دهند تا جوانان این خطه استثمار نشوند و مسولین کمک نمایند جهت جلوگیری از این مهاجرت اجباری و شرایط اشتغال را در روستاها ارتقاء دهند و کار آفرینی را توسعه دهند تا کمتر دچار آسیبهای از این دست شویم.
یاداشت: یوسف نادری
انتهای پیام/۹۲۰۰۴
شما هم نظر خود را در مورد این مطلب در قسمت نظرات بنویسد بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد
با سلام خدمت اقای نادری
کلا سیستم فکری مناطق محروم بر پایه ترس و شکست بنا شده، فلان کار نکنیم شکست میخوریم و به چن قرون چندر قاز راضی میشیم تا اینکه استین ها رو واسه ی اینده خود و فرزندانمان بالا بزنیم، نتیجه ی اینجور کارها ناشی از افکار منفی و ترس الوده بزرگان خانواده هاست، یکیشم ناشی از خرافاتی که بابت مسایل اقتصادی که ناشی از اقتصاد قدیم هستش در جوامع ما و افرادهای مذهبی که این کارو نکنیم گناه هستش می باشد
به امید روزگاری بهتر و طرز تفکرهای بهتر خصوصا در بزرگان خانواده های مناطق محروم
به نظر افراد صاحب نظر شاید این بهترین فرصت ممکن است که برای یک خانواده ی جوان پیش میاد، چرا کوته نظری؟