آرشیا قادری، یک نمونه بارز از استعدادهای پنهان در دل مناطق روستایی کشور است، که با کمترین امکانات، ماشین‌هایی می‌سازد که گاهی عملکردشان فراتر از حد انتظار است.در دل دشت های سرسبز و آبی کردستان، جایی میان مه و مهربانی، نوجوانی زندگی می‌کند که دست‌هایش بوی خلاقیت می‌دهد و ذهنش از جنس رویاهای بزرگ است.

نامش آرشیاست؛ نوجوانی ۱۳ ساله از روستای کامشگران قروه که برخلاف بسیاری از هم‌سن‌وسالانش، نه دنبال بازی‌های کامپیوتری است، نه غرق در فضای مجازی، او دنیای خودش را با چوب، کارتون، مقوا، سیم، پلاستیک و آرمیچر می‌سازد؛ دنیایی پر از ماشین‌های دست‌ساز، ادوات کشاورزی مقوایی و چوبی، کامیون‌هایی که حرکت می‌کنند و چرخ‌هایی که با عشق می‌چرخند.

آرشیا بدون آن‌که آموزشی رسمی دیده باشد یا کارگاهی پیشرفته در اختیار داشته باشد، با تکیه بر ذهنی کنجکاو و دستانی توانمند، هنر خلق‌کردن را در ساده‌ترین شکل ممکن به نمایش گذاشته است.

گفت‌وگو با او، فقط یک مصاحبه نیست؛ سفری‌ست به قلب استعداد، پشتکار و آرزوهای یک نوجوان روستایی که می‌خواهد روزی ماشین‌هایی بسازد که روی جاده‌های جهان حرکت کنند.در ادامه، پای صحبت‌های گرم و صمیمی آرشیا قادری می‌نشینیم؛ نوجوانی که شاید امروز در روستایی دور از هیاهوی شهر زندگی می‌کند، اما ذهن و دست‌هایش برای آینده‌ای بزرگ آماده‌اند.

بارانی خبر : لطفاً خودت رو برای ما معرفی کن. چند سالته و اهل کجایی؟

آرشیا: من آرشیا قادری هستم، ۱۳ سال دارم و در پایه هفتم درس می‌خوانم. اهل روستای کامشگران از توابع شهرستان قروه در استان کردستان هستم. از همان کودکی علاقه زیادی به ساختن داشتم، مخصوصاً چیزهایی که حرکت می‌کردن یا می‌شد باهاشون بازی کرد، ولی همیشه وقتی وسیله‌ای خراب می‌شد، سعی می‌کردم بازش کنم و بفهمم چطوری کار می‌کنه. این کنجکاوی باعث شد کم‌کم وارد دنیای ساختن بشم

بارانی خبر : از کی به ساختن ماشین علاقه‌مند شدی و چطور شروع کردی؟

آرشیا: تقریباً ۹ سالگی. آن موقع هنوز نمی‌دونستم چیزی که دارم درست می‌کنم اسمش مثلاً “ماشین دست‌ساز”ه، ولی عاشق این بودم که با چوب، کارتون یا وسایل دورریختنی، چیزی بسازم که بچرخه یا حرکت کنه. اولین چیزی که ساختم یه تراکتور کوچیک بود که چرخ‌های کوچکی برایش ساخته بودم. وقتی دیدم واقعاً می‌تونه حرکت کنه، خیلی هیجان‌زده شدم. اونجا بود که فهمیدم می‌تونم با فکر خودم و با چیزهای ساده چیزهای پیچیده بسازم.

بارانی خبر: ماشین‌هایی که الان می‌سازی چه ویژگی‌هایی دارن؟

آرشیا: ماشین‌هایی که می‌سازم معمولاً از مقوا،سیم، چوب کارتون است و اعضاهاشون موتوردار هستن و با آرمیچر حرکت می‌کنند. فرمون دارن، چراغ‌های جلو و عقب براشون می‌ذارم، طراحی داخل ماشین رو هم بعضی وقت‌ها انجام می‌دم؛ مثلاً صندلی، فرمان و داشبورد. سعی می‌کنم ماشین‌ها رو طوری بسازم که ظاهر و عملکردشون شبیه ماشین واقعی باشد،

بارانی خبر : ساختن یک ماشین چقدر زمان می‌بره؟

آرشیا: بسته به اینکه ماشین چقدر پیچیده باشه فرق می‌کنه. بعضی ماشین‌ها که ساده‌ترن، مثلاً ماشین سبک، حدود ۴ تا ۵ ساعت زمان می‌بره. ولی اگه بخوام یه ماشین سنگین مثل بولدوزر یا کامیون بسازم که قطعات متحرک و بیشتری داره، ممکنه چند روز هم طول بکشه، چون باید چند مرحله بسازم، تست کنم و دوباره اصلاح کنم.

بارانی خبر : موقع ساختن، از قبل طراحی می‌کنی یا همون موقع به ذهنت می‌رسه؟

آرشیا : خیلی وقت‌ها توی ذهنم از قبل یه مثل اندازه قطعات یا بعضی تغییرات رو موقع ساختن اضافه می‌کنم. تا حالا چند بار شده وسط کار ایده‌ی جدیدی به ذهنم رسیده و همون لحظه اجراش کردم.

بارانی خبر: برای ساختن ماشین‌هات از کجا الهام می‌گیری؟

آرشیا:از ماشین‌های واقعی، ویدیوهایی که تو اینترنت دیدم یا حتی ماشین‌هایی که تو خیابون می‌بینم. وقتی یه ماشین جدید می‌بینم، تو ذهنم شروع می‌کنم به تجسم اینکه چطوری می‌تونم با وسایل ساده اونو بازسازی کنم. گاهی وقتا هم ترکیبی از چند ماشین می‌سازم

بارانی خبر: اگر امکانات و تجهیزات بیشتری در اختیارت باشه دوست دارید چه وسیله ای بسازید؟

آرشیا: اگه تجهیزات بیشتری در اختیارم باشه، مخصوصاً ابزارهای حرفه‌ای‌تر مثل دستگاه برش دقیق، موتورهای قوی‌تر، باتری‌های قابل شارژ و چرخ‌دنده‌های پیشرفته، حتماً سعی می‌کنم یه ماشین بسازم که کاملاً مثل یه ماشین واقعی حرکت کنه. منظورم فقط جلو و عقب رفتن نیست، بلکه می‌خوام فرمون‌پذیر باشه، دنده داشته باشه، چراغ‌هاش روشن بشه، و حتی درهاش باز و بسته بشن، بعد از امتحانات مدرسه، یعنی وقتی تابستون شروع شد،پروژه‌ای متفاوت و کامل‌تر بسازم. باور دارم که این توانایی رو دارم.

بارانی خبر: درصحبت‌هات چند بار به پدرت و خانواده‌ات اشاره کردی. چقدر توی این مسیر همراهیت کردن؟

آرشیا: خیلی زیاد. واقعاً اگه حمایت پدر و مادرم نبود، شاید هیچ‌وقت نمی‌تونستم این کارها رو ادامه بدم. همیشه تشویقم کردن، مخصوصاً پدرم. هر وقت نیاز به ابزار یا وسیله‌ای داشتم، کمکم می‌کرد تهیه‌ش کنم. حتی وقتی یه پروژه خراب می‌شد یا درست پیش نمی‌رفت، هیچ‌وقت نگفتن “ولش کن” یا “بی‌فایده‌ست”، برعکس، گفتن “دوباره امتحان کن، تو می‌تونی”. همین باعث شد هیچ‌وقت ناامید نشم.

ارشیا قادری

بارانی خبر : فکر می‌کنی خانواده و دوستات چقدر تأثیر داشتن در مسیر موفقیتت؟

آرشیا: خیلی زیاد. آنها همیشه کنارم بودن، کمکم می‌کردند و حضورشون باعث دلگرمی من می‌شد. همین که کسی بهت باور داشته باشه، خیلی فرق می‌کنه. من خوش‌شانس بودم که پدر ، مادر، عموهام و دوستای که دارم که نه تنها حمایتم کردن، بلکه به استعدادم ایمان داشتند.

وقتی گفت‌وگو با آرشیا قادری به پایان رسید، به دست‌های کوچکش نگاه کردم؛ همان دست‌هایی که بی‌ادعا، ماشین‌هایی می‌سازند که با تمام سادگی‌شان، بوی خلاقیت و تلاش می‌دهند. ذهن آرشیا فراتر از سن و سالش کار می‌کند و انگیزه‌ای که در صدایش موج می‌زند، آدم را به وجد می‌آورد. او ثابت کرد که استعداد، مرز جغرافیایی نمی‌شناسد و اگر حمایت شود، یک نوجوان از دل روستایی کوچک هم می‌تواند روزی طراح بزرگ‌ترین خودروها باشد.آرشیا فقط یک نوجوان خلاق نیست، او نماینده‌ی نسلی‌ست که اگر دیده شود، آینده‌ی درخشانی در انتظارش خواهد بود. این مصاحبه برای من، نه فقط ثبت یک روایت بود، بلکه یادآور این حقیقت شد که رؤیاها از دل خاک می‌رویند، اگر باورشان کنیم.

گفت و گو از روزیتا قادری

شما هم نظر خود را در مورد این مطلب در قسمت نظرات بنویسد بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد