کردستان همواره جایگاه هنرمندان نامداری بوده است که در حوزه شعر و هنر خدمت شایانی به ادبیات کشور و کردستان کرده‌اند و هنوزهم در آسمان ادب و هنر کشور می‌درخشند.

به گزارش بارانی خبر، امروز به دلیل افزایش رسانه‌های مجازی و تکنولوژی‌ها نوین، شاهد تهاجم فرهنگی دشمنان هستیم و حتی بسیاری از این رسانه‌ها، زبان و هویت فرهنگی ما را در تیر رس خود قرارداده‌اند، اما با وجود ورود کلمات بیگانه در زبان فارسی و کردی، افرادی هم هستند که هنوز از کلمات اصیل استفاده و شعرها و نوشته‌های زیبایی در عرصه ادبیات خلق می‌کنند.
«حامد رحیمی» یکی از جوانان کردستانی است که سال‌هاست در حوزه شعر و ادبیات فعالیت می‌کند. وی زمستان سال ۶۶ در روستای «گله سوور» از توابع دیواندره چشم به دنیا گشود و دوران کودکی‌اش را با خاطراتی تلخ وشیرین دراین روستا سپری و برای ادامه تحصیل به شهر مهاجرت کرد.
وی خود را آمیخته با زندگی ماشینی کرد و در لابه لای سختی‌های شهرنشینی، با لطافت‌ها و زیبایی‌های زندگی انس گرفت و سرانجام پا به عرصه شعر و ادبیات گذاشت.
با این شاعر جوان که امروز در زادگاهش دیواندره زندگی را سپری می‌کند، درباره شعر و ادبیات به گفت‌وگو نشستیم که در ادامه می‌خوانید.

• تعریف شما از شعر و شاعر چیست؟

شعر، احساسی است ساده، بی پروا، مهربان و زیبا که ناگهان بر قلم جاری می‌شود. شعر، آهنگ وهم‌آلودی است که از نای محبت بر می‌خیزد. شعر، آدامس بادکنکی لحظه‌های تنهایی نیست. شعر، رویاهای غارت شده انسان است.

• این دوره، دوره فینال ادبیات است، چه کسی می‌تواند هزاران پرنده تصویر را در یک بیت قفس بریزد؟

او برنده مسابقه اشک‌های بشری است. شاعر از شقایق‌های شیمیایی شده حمایت می‌کند و عضوی از خانواده شهدای حقیقت است. شاعر از تکامل آواز خبر می‌دهد و به واژه‌ها ابدیت می‌بخشد و در کلام آخر، باید گفت که شاعر دوبار زندگی می‌کند؛ در دنیا و در شعر.

• چگونه به شعر و ادبیات علاقه‌مند شدید؟

از دوران ابتدایی به شعر و موسیقی علاقه‌مند بودم، اما نخستین شعرم را سال اول راهنمایی نوشتم که دوست دارم آن را به‌عنوان یک خاطره برایتان بازگو کنم.
درآن برهه زمانی، ماشین کشاورزی نداشتیم و علاوه برسخت بودن کشت و کار، برداشت محصول با ماشین دیگران نیز حسابی ما را در تنگنا قرار داده بود. یک شب که میزبان صاحب ماشین اجاره ای و چند نفر از همسایه‌ها بودیم، شعر طنزی درباره دردسرهای بی ماشین بودن و رفتار سرد و کنایه‌آمیز صاحب ماشین اجاره‌ای نوشتم که بعد از خواندن، با تشویق گرم جمع روبه‌رو شدم.
همین قطعه شعر سبب شد چند روز بعد پدرم هرچند با قرض، یک ماشین برای برداشت محصول خریداری کند. با مشاهده این اتفاق، با خود گفتم که بهتر است حرکتم را از خانواده به سوی اجتماع سوق دهم. پس شعر طنز را با جدیت ادامه دادم و خدا را سپاسگزارم که اکنون چند رتبه برتر شهرستانی، استانی و درمناطق کردنشین غرب کشور دارم.

• برخی از اهل فن و کارشناسان حوزه ادبیات، شعر را اکتسابی و ساخته ذهن شاعر می‌دانند. نظر شما در این باره چیست؟

شعر کوششی نیست، بلکه جوششی هست. درباره این پرسش نظرهای بسیاری وجود دارد، اما شعر را چیزی شبیه الهام می‌دانم. به این دلیل که در مواقع ناراحتی و درگیری‌های روحی و عاطفی در همان زمینه شعرهای جدی به سراغم می‌آیند و قلمم شعر جدید را به کاروان اشعار قدیمی ملحق می‌کند.
باید اشاره کنم که شاعر شعر نمی‌گوید، بلکه این شعر است که می‌آید و شاعر آن را می‌گوید. شاعران روحیاتی لطیف و حساس دارند، به‌طوری که ممکن است با دیدن یک صحنه نامناسب، به مدت یک هفته درگیری روحی داشته باشند، درحالی که شاید بقیه نسبت به چنین صحنه ای، بی تفاوت باشند. در مواقع غم شعر جدی و در مواقع شادی، شعر طنز می‌سرایم.

• بیشتر شاعران اعتقاد دارند که زبان می‌تواند نقشی اساسی در اشعار ایفا کند. نظر شما در این باره چیست و اشعار شما به چه زبانی است؟

این موضوع یک واقعیت است که زبان می‌تواند نقش ایفا کند.
من هم در ۲ عرصه زبان مادری و زبان رسمی کشور اشعاری سروده‌ام، اما آن‌طور که در زبان مادری می‌توانم به بروز احساساتم بپردازم و از کلمات و واژه‌های خاص و عام بهره‌بگیرم، در زبان غیر از زبان مادری اینچنین نیست. ازسوی دیگر زبان مادری می‌تواند شاعر را در رویاهایش پرواز دهد.

• در کردستان شاهد ظهور شاعرانی مانند ماموستا «هیمن»، ماموستا «قانع» و بسیاری دیگر بوده‌ایم که آثار ماندگاری را به یادگار گذاشته‌اند. به نظر شما دوباره می‌توان شاهد حضور چنین هنرمندانی در عرصه ادبیات کردی بود؟

کردستان مهد پرورش شاعران و ادیبان شاخصی بوده است، اما به‌نظرم هیچکس نمی‌تواند جای شاعرانی مانند ماموستا «هیمن» و «شیرکو» که قافله سالاران شعر و ادبیات کردی بوده‌اند را بگیرد.
منکر توانایی‌های شاعران عصر حاضر نیستم و شاهد بازتاب عالی آثارشان نیز هستم، اما باید پذیرفت که شاعر بزرگی مانند ماموستا «شیرکو بی‌کس» که امپراتور شعر دنیا لقب گرفت و کتاب‌های اشعارش در مدارس بسیاری از کشورها تدریس می‌شود و همچنین شاعرانی مانند «هیمن»، «هه ژار»، «قانع»، «نالی»، «حریق» و مانند آنها، معجزه شعر کردی هستند.

• به جز سرودن شعر فعالیت هنری دیگری نیز داشته‌اید؟

هنرمند با وجود اینکه در بطن جامعه زندگی می‌کند، اما دنیای متفاوتی با سایر قشرهای جامعه دارد. من هم دنیایی را برای خود ساخته‌ام که طعم و مزه هنر می‌دهد و در همه حوزه‌های هنری فعالیت می‌کنم. علاقه زیادی به موسیقی دارم و‌ساز تخصصی‌ام نیز دف است. اکنون نیز دبیر انجمن نمایش دانشگاه هستم و در کنار این فعالیت‌ها هرازگاهی نیز سوز دل را در قالب آواز ارائه می‌دهم و این چنین روزگار سپری می‌کنم.

• هر شاعری تخلصی دارد. تخلص شعری شما چیست و دلیل انتخاب این تخلص چه بوده است؟

تخلص شعری «هاوری» را انتخاب کرده‌ام که از زبان فاخر کردی است. «هاوری» به معنای دوست، رفیق و همراه است. به این دلیل این تخلص را برگزیده‌ام که همیشه دوست و همراه هموطنان خودم باشم.

• مضامین شعری شما از چه حسی لبریز شده است؟

مضامین اشعارم غالبا سرشار از حس انسان دوستی و اخلاق مداری است.

• بقیه جوانان دیواندره نیز مانند شما به شعر و ادب علاقه دارند؟

خیلی خوشحالم که جوانان فرهنگ دوست دیواندره‌ای علاقه زیادی به شعر و هنر دارند و در قالب یک انجمن، مشغول فعالیت هستند.

قطعه ای از اشعار «حامد رحیمی»

نابم…

نابم بە گوڵ لە دوای جێژوان فڕم بدەن بمژاکێنن

نابمە پیاڵە دوای مەی نۆشین کە سەرخۆش بوون بمشکێنن

نابمە تێنووس بیرەوەری دوای دابڕان بمسووتێنن

نابمە ئەسرینی چاوی جوان دوای لە دەس دان بمتکێنن

نابم بە لاوێک جوانە مەرگ خزم و کەسم بملاوێنن

نابمە میروو، بم بە تەسبێح بە بیانووی زکر بمسووڕێنن

نابم بە زێڕ کە زێڕدۆستان یەعنی کیژان بمڕفێنن

نابمە قۆڵبڕێ شارەزا گیرم بێنن بمخنکێنن

ئەبمە “خەنجەر” دڵ زاڵم و دوژمنم پێ هەڵبدڕێنن

[حامدڕەحیمی،هاوڕێ]

گفتگو از هیوا محمدپور خبرنگار روزنامه همشهری ۱۳۹۴/۰۷/۱۴

انتهای پیام*/۹۲۰۰۱/۶۵۴۳

شما هم نظر خود را در مورد این مطلب در قسمت نظرات بنویسد بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد