پذیرش پدیده چاپلوسی،  به عنوان آسیب  یا ارزش، در مناسبات امروزه

 چاپلوسی امری رابطه ای است. منظور از امر رابطه ای این است که هیچ کس فی نفسه چاپلوس نیست بلکه این شکل روابط و مناسبات است که جامعه ای را چاپلوس تر و جامعه ای دیگر را صادق تر می سازد.
 همواره در چاپلوسی دو طرف وجود دارد، یک طرف که موضوع چاپلوسی است و طرف دوم که چاپلوسی می ورزد. نظام رابطه ای در اینجا به شکلی است که هر دو سمت قضیه برنده محسوب می شوند. به این معنا نباید نقد را به فرد چاپلوس متمرکز کرد؛ چرا که چاپلوسی تنها بیماری افراد ضعیف نیست؛ بلکه محصول عمل و تعامل افراد قوی و ضعیف است.
 از سویی دیگر، چاپلوسی امری فرهنگی است. فرهنگ در معنای سیاسی آن. چرا که ما معتقدیم هر امر فرهنگی امری سیاسی نیز هست. به این معنا، هر فرهنگی معطوف به قدرت است و هر قدرتی معطوف به فرهنگ، در نتیجه ما می گوییم که چاپلوسی برآمده از شکلی از ساختارو روابط قدرت در جامعه است. همان طور که می دانید، روابط قدرت در وسیع ترین شکل آن در کلیه سطوح جامعه جاری است؛ یعنی در خانواده، محل کار، مناسبات با دولت و نظایر آن روابط قدرت موضوع توجه است. چاپلوسی در ساختار معیوب روابط قدرت در یک جامعه درواقع نوعی چاره جویی و کنارآمدن یا در امان ماندن از دستبرد قدرت است. چاپلوسی به تعبیر “میشل دوسرتو”، نوعی تاکتیک و نوعی سازوکار تثبیت و توسعه موقعیت است. در جامعه ای که چاپلوسی امری فرهنگی است غیر چاپلوسان نه تنها جایگاهی در نظام تولید و ثروت و قدرت ندارند بلکه جزئی ازرانده شدگان اجتماعی هستند.
مفهوم جامعه کوتاه مدت کاتوزیان از آن مفاهیمی است که سویه هایی جدید در تحلیلهای جامعه شناسانه در خصوص جامعه ایران می گشاید. ایده کوتاه مدت بودن جامعه ایران می تواند در سپهرهای مختلف اجتماعی برای جامعه شناسان سودمند باشد. کاتوزیان در این ایده بر این امر تاکید می کند که عمرچیزها( عمر ساختمانها، موسسات، دولتها و…) در ایران کوتاه هستند. در اینجا من این ایده را با فرهنگ چاپلوسی گره می زنم. فکر می کنم که یکی از دلایل کوتاه مدت بودن جامعه می تواند رخنه کردن فرهنگ چاپلوسی درون جامعه ایران باشد. همین فرهنگ چاپلوسی است که کوتاه مدت بودن جامعه ایرانی را ممکن می کند. کاری که فرهنگ چاپلوسی می کند این است که مسائل و مشکلات یک جامعه را روئیت ناپذیر می سازد و از دیگرسو در زمینه هایی هم نوعی توهم خوب بودن همه چیز را ایجاد می کند. چنین فرهنگی در عمل جامعه را آسیب پذیر می سازد و نقاط ضعف آن را کتمان می کند و از این رو گروههای قدرتمند در جامعه در پی درمان و ترمیم خطوط گسل بر نمی آیند. بدین ترتیب عمر جامعه نیز کوتاه می شود. این است حکایت اینکه چرا همه چیز در ایران ولو آنکه خوش بدرخشد مستعجل است.
 امروزه چاپلوسی یکی از بیماری های رایج در جامعه ایران است. از روابط استاد و دانشجو ، روابط مبتنی بر کار تا رابطه مردم با دولت در همه جا این فرهنگ وجود دارد. اما آنچه که ما بر آن تاکید داشته ایم این بود که به این فرهنگ صرفا نباید به عنوان بیماری نگاه شود. بلکه این فرهنگ نوعی راهکار گروههای ضعیف جامعه برای پیشبرد امور یا در امان ماندن از آسیب های احتمالی گروههای قدرتمند نیز هست. جامعه چاپلوس منش، اگرچه مسائل را در کوتاه مدت حل می کند اما با لاپوشانی معضلات، کاستی ها و مسائل بزرگ زمینه را برای کوتاه شدن عمر چیزها (نهادها، دولتها، انجمن ها، شرکتها و…) در یک جامعه فراهم می کند. برای رهایی از چنین مداری تغییر روابط و مناسبات قدرت اجتناب ناپذیر است: تغییری که در نتیجه آن نقد و شفافیت پیش شرط مناسبات اجتماعی سالم قرار می گیرد.
 اگر چاپلوسی امری رابطه ای باشد( که هست) باید برای بهبود اوضاع در نظام رابطه ها و مناسبات در ایران بیشتر تامل کرد.
گردآوری و ارسال توسط  کاربران : ک – س یکشنبه شب ۱۵ دیماه ۱۳۹۲

شما هم نظر خود را در مورد این مطلب در قسمت نظرات بنویسد بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد