ای کاش مراسم تجلیل از کارگران هم در حد مراسم تجلیل از معلمان بود

کردستان از استان های کم توسعه یافته و آخر جدولی در نمودار توسعه در کشور است و به همین دلیل از آن به عنوان یک استان غیرصنعتی یاد می کنند . در این میان کارگران استان ناچارند برای اشتغال به شهرها و استان های همجوار یا شهرهای دور مهاجرت کنند. در چند سال اخیر تعطیلی تعدادی از صنایع کوچک و بزرگ در کردستان ، سبب افزایش بیکاری در استان شده است.

هر سال در هفته کارگر مراسمی نمادینی برای تجلیل از این قشر زحمت کش برگزار می شود اما به بخشی از کارگران که با مشکل و برخی محرومیت ها دست و پنجه نرم می کنند کمتر توجه می شود و این مراسم فقط برای رفع تکلیف از برگزارکنندگان شکل می گیرد.

در این مراسمات شاهد حضور مسئولان رده دوم شهرستان و کارفرمایان و کارگران قراردادی هستیم که مشکلات کمتری دارند.  در این بین جای کارگرانی  که  هر روز صبح در گوشه میدان شهر نشسته اند و هر رهگذر و سرنشین خودرویی را کار تازه و کارفرمایی جدید تصور می کنند که شاید بتوانند آن روز  سفره آن شب خانواده هایشان را با لقمه حلال پر کنند واقعا خالی است.

چنین مردانی که درآمد روزانه شان بستگی به شرایط آب و هوا ، زور بازو و نظر صاحبان کار دارد این افراد نه مزد دارند نه بیمه ، از پاداش و عیدی هم که خبری نیست ، بنابراین اگر بلایی سرشان بیاید معلوم نیست سرنوشت زن و بچه آنها چه می شود. روی داربست رفتن و کار کردن در بلندی حتی به گفتن هم آسان نیست ، اما کارگران فصلی چاره ای جز این ندارند که با وجود همه سختی ها تن به کاری بدهند تا خود و زن و بچه شان گرسنه نمانند.

تعطیل شدن صنایع و متناسب نبودن نیروی کار با فرصت های شغلی موجود در بازار سبب شده است که افراد بیکار به کارهای که بدون قرارداد و تضمین ادامه فعالیت است روی بیاورند و از سوی دیگر برخی  کارفرماها از موقعیت سواستفاده می کند  و با هر دست مزدی که خودش صلاح بداند نیرو را به کار می گیرد و دیگر برایش مهم نیست که آن کارگر چگونه با آن دستمزد کم مخارج زندگی اش را تامین می کند.

ناآگاهی کارگر به قانون کار یکی دیگر از مشکلات است به طوری که  از طرف اداره مربوطه توجهی به آن نمی شود و کارگر حتی از حق خود نیز بی خبر است. این در حالی است که اداره کار و تعاون باید کارگران فصلی و روز مزد را شناسایی و برای آنها کلاسهای آموزشی بگذارد تا شاید بتوانند در برابر کارفرمایان سودجو از حق خود دفاع کنند و همچنین کلاسهای آموزش ایمنی برگزار گردد تا کارگران بتوانند شعار« اول ایمنی بعد کار» را رعایت کنند.

افزایش تورم و همچنین گرانی در کردستان سبب شده است تا این افراد از حداقل امنیت کاری برخوردار نباشند و در صورت کوچکترین اعتراض و یا تن ندادن به کار در برابر دستمزد کم به راحتی بیکار شوند، متاسفانه این کارگران خانواده هایشان نه تنها پشتوانه ای برای فردای خود ندارند، بلکه با حمایت نکردن دستگاههای مربوطه ، مشکلات آنها روز به روز بیشتر و بیشتر می شود، با این وجود هیچ فرد و یا نهادی از تعداد واقعی این افراد و مشکل های آنها اطلاع دقیقی ندارد و هیچ کس نمی داند کارگران فصلی، روزی چند ساعت کار می کنند چه زمانی بازنشسته می شوند

هیوا محمدپور – روزنامه همشهری – ۱۵ اردیبهشت

شما هم نظر خود را در مورد این مطلب در قسمت نظرات بنویسد بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد