*سامان احمدی

علاج درد شهرهای کردستان به زعم فرهنگی ولی خسته، تنها ساخت راه و پل نیست،هر جا راه درست کردیم درست نراندیم.هر جا فضای سبزی ایجاد شد فارغ از نیازهای افراد طراحی شد و جایی برای اهالی فرهنگ و هنر دیده نشد.مدت مدیدی است این شهرها در عطش ملزومات فرهنگی به سر می برند .روحیه مردم شهر علیرغم طبیعتی سرشار و فضایی مستعد نشاط و پویایی در ابتدایی ترین امکانات شهری روزگار سپری می کنند و سخت و زمخت شده اند.باید کار فرهنگی کرد تا این پوسته های سخت را شکافت و نرم و لطیف کرد.آستانه تحمل مردم شهر به واسطه تنگنای اقتصاد شهری و رنج معیشتی همه شکننده شده اند و بی قرار و بی صبر،توان و تحمل تعامل را ندارند.همه فکر می کنند حقشان خورده شده است.مردم از مردم و مردم از پرسنل اداری و بازاری ها و… گله و شکایت دارند.انگار دیگر هیچ کس کسی را دوست ندارد.من می ترسم از روزی که حتی سلام کردن و جواب دادن برای مردم بی معنی گردد.باید چشمه های فرهنگی در تمام زمینه ها در شهرها با کارآمد‌شدن و چابک سازی بدنه مدیریت شهری، ساری و جاری گردد،باید زیر ساخت های مناسب مهیا شود،مردم شهرهای کردستان علیرغم داشتن ویژگی شبکه ملی شهرهای خلاق و بعضا داشتن شرایط جهانی شدن،همواره تکرار نسخه های منسوخ در مدیریت فرهنگی-اجتماعی را سپری می کنند و همه روزه در معرض انواع خطرات زیست محیطی به دلیل عدم پیاده سازی مدیریت سبز در کالبد سیمای شهری مواجه هستند پس اگر روحیه سخت و زمخت دارند جای تعجب نیست.دردها روی هم انباشته شده است و مشکلات معیشت خانوارها و امکانات کم شهری همه را کلافه کرده است و مردم احساس خفگی می کنند،مسئولین چرا می بینند و خود را به ندیدن عادت دادند،نمی دانم؟!
باید سالن های تئاتر و سینما،خانه های فرهنگ و موسیقی،پارک های متنوع تاثیرگذار کالبدی متناسب با بافت معماری بومی و برانگیزنده نوستالژی با امکانات تفریحی برای مردم این شهرها مهیا کرد،باید و باید های زیادی هست که باید دیده شوند،این ها مشتی از هزاران خروار ندیده شده هستند که دل اهالی مردم این شهرها را به درد آورده اند و مرتب بر سر و صورت مردم این شهرها می کوبند که چرا در این شهرها مانده اید و به چه چیز این شهرها دل خوش کرده اید؟
سنندج جهانشهر خلاق موسیقی که سالیانی است وعده گاه بوستان موسیقی و موزه موسیقی آن در کنار جاذبه های مرکزیت یک استان فرهنگی در حد ایجاد چند پارک صرف فضا سبز چند هکتاری شده و سقز دومین‌شهر استان نیز در حسرت ساماندهی حاشیه رودخانه شهر و طراحی یک فضای تفریحی چند منظوره مانده است تا قروه و بیجار که بیشتر به ایستگاه موقتی بین شهری مبدل گشته اند و مریوان و بانه که از موقعیت منطقه آزاد و نهادینه شدن بازار کارآمد شهری فاصله دارند و دیواندره و کامیاران نیز بیشتر مرکز ثقل رفع امور خدمات روستاهای حوزه شهرستان بوده و مانده سروآباد و دهگلان در طرح های جامع شهری بر نقش شهروندان در توسعه شهری صحه بگذارند.
امیدوارم روزی برسد که مسئولین مدیریت شهری از غفلت فرهنگی بیدار شوند.

شما هم نظر خود را در مورد این مطلب در قسمت نظرات بنویسد بعد از تائید مدیر منتشر خواهد شد